Weryfikacja metody kometarnej

W celu sprawdzenia, czy wartość Sa, otrzymana metodą astronomiczną rzeczy-wiście odzwierciedla powierzchniową jasność nocnego nieba, przeprowadzono analizę posiadanych obserwacji w celu sprawdzenia, czy stwierdzone okresowe zmiany jasności nocnego nieba można powiązać z naturalnymi zjawiskami przyrodniczymi. Wykorzystano wszystkie nadające się do tego obserwacje komet wykonane w okolicach Białegostoku (według atlasu jasności nocnego nieba [18] jest to część Polski praktycznie wolna od zanieczyszczenia świetlnego) w latach 1994-2004

Światło słoneczne odbite od powierzchni Księżyca rozjaśnia nocne niebo. Stopień rozjaśnienia związany jest z fazą Księżyca - w okresie nowiu efekt ten nie występuje, podczas gdy w czasie pełni jest najsilniejszy.

Słońce w porze nocnej znajduje się najgłębiej pod horyzontem w okresie zimowym, w związku z tym niebo jest najciemniejsze. W okresie letnim Słońce w nocy znajduje się na niedużej głębokości pod horyzontem, rozjaśniając niebo do tego stopnia, że mówi się nawet o "astronomicznych białych nocach". Efekt ten zwiększa się wraz z przesuwaniem się obserwatora ku północy, w związku z czym w północno-wschodniej Polsce, skąd pochodziły opracowywane w tym celu obserwacje, był on wyraźnie widoczny.

W związku z jedenastoletnim cyklem aktywności słonecznej jasność powierzchniowa nieba zmienia się w zakresie od 22 mag/arcsec² w okresie minimum aktywności (1994-1998 i począwszy od 2005 r.) do 21 mag/arcsec² w okresie maksimum (1999-2003). Wyznaczono średnie roczne wartości S_a począwszy od 1995 r., uwzględniając jedynie obserwacje wykonane w najlepszych warunkach w Polsce przez najbardziej doświadczonych obserwatorów.